Are medical grand rounds dead?
A little bit of an unusual topic because a lot of what we’re hearing about is bedside teaching and assessment and so forth at the micro level. But I hope you’ll see after this presentation, which I try to make interactive as well, it is an important thing to think about.
So are medical grand rounds dead? And I’ll tell you why I got to that.
So that’s me. I don’t have any disclosures of any kind. This was not generated through ChatGPT because it would have to actually present if it was generated.
At the end of this what I hope is that you’ll understand the origin of grand rounds and its current status—mostly around North America, the way the literature is—understand and use effective teaching methods to improve your grand rounds, use effective teaching techniques to improve attendance at grand rounds and to improve your own presentation if you’re presenting at grand rounds or at rounds like this as well.
I’m going to do this. It was in the app. So I’m the only one, actually, from this educational forum who put an electronic app on to answer questions to have an interactive session. But given the smaller size of this special audience, I would like to do it as a show of hands. There’s nothing personal here anybody has to worry about, about answering accurately. I don’t think anybody will take any offense in any way. So the first question is, does your institution or organization offer a regular grand round? What is it? That’s a question… I’m going to define that for you. But from your perception of what a grand round is and in respirology or hematology even or medicine or neurology. So we had a grand round in neurology every week and we had a grand round in stroke neurology, a separate grand round. Who has the grand rounds at their institution? Okay. Most people, actually at least half, say that they do.
I was charged for many years to organize neuroscience grand rounds. We met with the division head of neurosurgery, myself, neurology, our residency program directors in neurosurgery and neurology. I’m thinking back, we never met with our neuroradiology colleagues who are part of the grand rounds. We developed a very complex schedule, which you can’t read there. I specifically designed it that way. You can’t read what’s on there. But it was a very organized schedule of neurology, neurosurgery, neuroradiology, neuropathology, residents teaching, invited speakers teaching people to get a feel for what the grand rounds are like and probably feel very similar to what you do in your institutions as well for grand rounds.
I was charged with doing that and I found it to be a tremendous amount of work and responsibility: getting the announcements, the venue and making sure everything was correct. Moderating the round myself every week and trying to find somebody who would moderate for me. Those of you who do that kind of stuff know what that means. I found it somewhat frustrating, arranging the speakers and encouraging people to attend and participate in the round. It was kind of disappointing when after a lot of work and effort people would not show up to rounds and the attendance was poor. And I basically said to my successor, after I finished doing this, to the next division director, I said, “I think we should just cancel them. That’s sort of my personal kind of frustrated feeling. And then I get the big feedback saying, “No, no, no, you can’t cancel them. We have to have grand rounds.”
So where did all this come from? Where did the grand rounds come from? They started at the bedside with William Osler there on the top left. For those of you who don’t know, William Osler actually is from Dundas/Hamilton/McMaster. He spent his internship year at the Hamilton General Hospital at McMaster before he moved on to Johns Hopkins University, where he introduced experience from being in Europe and all kinds of different medical centers, experience of actually teaching at the bedside. Medical practitioners before that trained with books and then went and took care of patients. So he brought students to the bedside and he was the person who invented that. That has sort of changed and we’re back to EPAs again, assessment at the bedside, which is probably an important thing to do. And the whole idea behind what we do and what he did was to improve clinical performance and improve patient outcomes. That’s the bottom line for all our work, is that itself.
So small bedside teaching. That’s the Hamilton General when William Osler was teaching there on the left bottom. And that’s where we now have neuroscience grand rounds at the Popular House Research Institute, completely out of the hospital, with an auditorium. It’s an auditorium… that’s the McMaster Internal Medicine Review course in Hamilton, held every year, the 15th iteration, with 500 attendees. That’s a big grand round.
What happened is that the origin is it started at the bedside. The attendance outgrew the ward. They went to an amphitheater, and originally there were the amphitheater and the patient and the amphitheater. And then it became sort of a lecture-based approach. That’s sort of the natural history of evolution, the historical event.
What is the status of grand rounds? When doing big major surveys in multiple academic centers in North America, virtually all academic centers hold a forum of a grand rounds. That’ll be a lecture-based series, mostly where it’ll be held on a weekly basis, commonly weekly, commonly a duration of one hour, organized by the department chair or organized by a faculty leader, organized by the residency program director or organized by the chief medical resident. And it’s half of the matter first thing in the morning, the other half in the afternoon.
What’s the main purpose of this grand round? Let’s do a little bit of hands up kind of thing. So let me just run through these: provide a clinical update on a specific topic, provide an update and latest research on a topic, educate medical students, residents or faculty, showcase faculty, the department and new recruits, to provide a means of obtaining education and credits, which we all need to do in many centers, and provide a forum for collegiality to meet your colleagues and so forth.
So provide a clinical update. Who thinks clinical update? Provide an update on the latest research on the topic. One more clinical update. Educate medical students and residents. So many more hands for that. Showcase faculty, the department and new potential recruits. One. One. Provide a means of obtaining educational credits. No hands are up. I think we get educational credits from many other venues as opposed to grand rounds. Provide a forum for collegiality. Actually a fair number of hands. I can meet my colleagues at rounds.
So overall, from multiple surveys, just like this, the biggest, the top answer always is provide a clinical update. The second answer is an update on research. The third answer is to provide CME credits. And the fourth answer, the most common, is to educate residents, students and faculty. But other people do… The other thing is that it’s a way to role model lifelong learning for our learners, for us to show how we are learning by presenting at grand rounds and our learners can learn from us. We can actually highlight who’s in our faculty and the expertise. And collegiality and social interaction has always been up there is on the list.
Do you attend grand rounds? Almost always, if you have grand rounds. Two. Okay. Three. Sometimes. About the same number of people. Infrequently. Depends on the topic. Depends on the speaker. No hands for either. So it’s looks like people either attend all the time or sometimes.
The attendance at grand rounds of doing big surveys of a hundred medical centers and grand rounds and who’s attending, is that among those who missed 50% of medical grand rounds, of full-time faculty, it’s about 45%. So half of them missed half of the rounds. Of part-time faculty, nonacademic part-time faculty missed more. Students and trainees go often. So actually our learners are often at rounds, at medical grand rounds. The same can be said for neuroscience grand rounds—my interest—in that more than half the faculty, more part-time faculty aren’t attending. So my faculty members, that’s one of the big frustrations for me always was about my faculty members attending and showing themselves to our residents and students [and they were] less likely to attend than the residents and students. So we are always telling you have to attend, to the point of trying to marking who’s there and saying that you have to be there 80% of the time or you won’t graduate. And so all that type of stuff.
So the question is, this grand round—which happens almost everywhere, attended by only half the people, if faculty-wise, more residents and students—what’s the educational value of grand rounds? Is it actually… I said, let’s just cancel it. I’m just having all these frustrations with it. The ultimate answer for grand rounds is it needs to improve clinician performance and improve patient outcomes.
One of the things is that there’s no question and this is why we’re here actually, at this educational forum, is that continuing medical education is effective. These are some landmark papers looking at way back to 1992. David Davis and Brian Haynes from McMaster looked at the first assessment of trials in looking at CME back in 1992. And there’s no question that CME does work. It does work. Its effect size on physician knowledge is moderate, not high. So we do learn stuff. We learn stuff. The effect size and physician performance based on research is small, and the effect size on changing patient outcomes is small. This is the overall CME.
And what seems to work? The question is, what seems to work? Thinking back, I’m always thinking about what do I need to do in grand rounds to make them a better medical education event. What does work is that if they’re interactive. What does work if they’re using multiple methods and exposures, if it’s focused on outcomes deemed important for physicians. So whenever you attend, it should be important for you. And it’s designed for more of a small group as opposed to a large group. So those things work better than the opposite of those things.
One of the ways to develop grand rounds—this has been looking at the literature again—you need to do a needs assessment: why do we have grand rounds? So the division heads, residency heads match and we’re trying to develop a needs assessment, what we need for our programs. We should have some kind of multifaceted interventional strategy during the rounds, like question-answer periods, or patients there, or examinations or things related to this interaction. A sequence in such a way that the sequence of the round makes sense, not just random things. That seems to make better educational value. More interaction and the commitment to change.
When you look at what programs do, about half of them do a performance of needs [assessment]. Only half of them do. Learning objectives are more commonly done, but evaluate speakers. That’s such a common thing that sort of came up. But to evaluate the program itself and to evaluate the overall objective assessment of the program and the outcomes is rarely done. So what we’re doing and spending time on is rarely assessed. The same thing can go for neurological grand rounds. This is 98 neurological centers across the U.S. Same thing. Needs assessment—yes, but overall objectives at the end and outcomes of physicians and patients are rarely assessed that way.
And one thing is that these rounds are actually… I’ve just remembered, they’re very expensive. What do you mean by expensive? We have over 300 members in the Department of Medicine at McMaster. Approximately 40 grand rounds just for the Department of Medicine, we’re not talking about subspecialty rounds. If every physician has a net economical loss of $100 and the department has an economical loss of $100 for every time they attend grand rounds for an hour, that’s $1.2 million that we spend on those physicians to attend grand rounds. It’s not about money, but it’s just sort of to put into perspective, the cost.
Now, those of you who don’t attend grand rounds more often, it’s because why? The sessions are usually not relevant to me. Hands up. The sessions are often of poor quality or boring. But there’s one… some… a few. Sessions are poorly organized. So that goes back to my job. Yes, a few hands up for that. The sessions are not convenient for my schedule due to timing or location. Lot of hands for that. And I’ll talk a little bit about that, how that’s changed. The sessions interfere with my clinical duties. A lot of hands up for that. And again, it’s that cost. It has to pay, not financially but some way for me, correct? And so the thing about the rounds is that… in neurology I was quite surprised that that the audience participation happened a lot in neurology rounds, and thinking back it used to and not now, when I sort of over my training, we used to have patients often coming to rounds like the amphitheater, examining them and getting people to examine, and residents will present the case and the faculty would discuss with more like the sessions this morning, which was very interactive and very engaging. And they’ve changed much more so.
One of the things that you heard with virtual care as well is that what about these patients and patients don’t want to be seeing students or residents or that. Charles Warlow from Scotland, the senior author here, they did a study of looking at patients and physicians and patients like being at rounds. Patients find the experience useful. They don’t find the experience intimidating. Neither do the physicians when they’re assessed about them. So there’s no excuse for not potentially having a patient come to grounds done properly. The other way… there’s food out here outside. And it’s been shown very clearly that if you feed people, they’re going to come. Even the coffee in the morning, get your cup of coffee. They will come on time because they don’t want the coffee to run out or the pizza to run out and it improves, including this session here. It’s a funny kind of thing.
The other thing that clearly has changed, maybe one of the few things that the pandemic has made better is I’ve been talking about going back to in-person grand rounds and there is a pushback. People like virtual rounds and those people who are online now, there’s an example. You can be online anywhere. You don’t have to travel, park or anything like that. But as this slideshow in this paper goes over as well, there’s a huge responsibility to making it work properly. There’s technology, good moderation, good audio, video and so forth. You can do questions and things online and that. This has really become a good way to enhance and improve grand rounds.
Here’s a slide which I will go over out of Medical Teacher in 2022. There’s many components to grand rounds you need to think about as an organizer. I’m glad I didn’t know this when I was the one in charge because I find it too overwhelming. It’s about the time, the parking, but the food and the interaction and so forth. It’s very, very important.
The other thing about grand rounds. Here’s something very important that you can use grand rounds for. I would like to introduce… So Professor Jaeschke would introduce me and say Professor Oczkowski here is going to be talking. And then his boss in Hamilton, he’d say, I’d like to ask Madeleine here to come up and give us a presentation. Male physicians tend to introduce male and female physicians by their titles more so, female physicians introduced by title. But male physicians will tend to introduce female professors by their first name and so forth significantly more. So guys know they’re all professionals. You can use that as a role model example in grand rounds about your faculty.
I enjoy presenting at grand rounds. I’m almost done. Enjoy presenting at grand rounds and find it a positive personal educational experience. I strongly agree. Nobody strongly agrees about presenting and positive personal experience. Somewhat agree that I enjoy presenting this. A few hands up? Yes. Neutral. Neutral. More hands up. Somewhat disagree. Don’t be shy. And strongly disagree.
This is another very good reference for you to look at. This has been my mantra. The presenter learns the most in grand rounds. So getting ready, organizing, reviewing the literature, trying to make it interactive, putting it together in that nugget. I learned the most about this. And I actually was… unfortunately, I didn’t delve into this when I first started organizing and preparing for organizing my own grand rounds, because I would have been much better. But these are some examples of what you can do. Those of you who want to present at grand rounds, this is a beautiful article about the steps you should take for presenting at grand rounds and so forth.
So are medical grand rounds dead? No, but they may need some resuscitation if you look at the literature about what to do. I think it’s very important for the organizers. Anybody here organizes grand rounds? Yes, a couple of people. It’s important for the organizers to then go back and look what the needs are, to make sure they’re interactive, to get the best speakers, to make the educational value as high as possible and to evaluate at the end not just the speakers, but the participants and, if possible, the outcomes. And it’s very important for the presenters to be interactive, engaging and to provide the highest educational value that you can at rounds themselves as well, because it costs a lot of money. You’re spending somebody’s valuable hour when they could be doing something else. You want them to be there. Thank you very much.
Czy kominki lekarskie wygasły?
To niecodzienny temat. Głównie słuchamy o nauczaniu i ocenianiu w skali mikro, przy łóżku pacjenta. Mam nadzieję, że mój wykład skłoni do refleksji. Będą elementy interaktywne.
Czy kominki lekarskie wygasły? Wyjaśnię, skąd to pytanie.
To o mnie. Nie mam żadnych deklaracji. Wykładu nie wygenerował ChatGPT, bo musiałby go też wygłosić.
Chcę, żeby po wykładzie wszyscy rozumieli, skąd się wzięły i na czym polegają kominki lekarskie - głównie w Ameryce Północnej, bo tego dotyczy piśmiennictwo. Pokażę, jak zrozumieć i stosować skuteczne techniki nauczania, żeby rozwijać kominki, zwiększyć frekwencję i doskonalić wystąpienia publiczne - na kominkach i na takich konferencjach jak dzisiejsza.
Miałem to w aplikacji. Tylko ja wykorzystałem dziś aplikację, żeby przeprowadzić w trakcie wykładu ankietę. Jesteśmy jednak w niewielkim gronie, więc wystarczy podniesienie ręki. Nie będzie osobistych pytań. Można odpowiadać szczerze. Nikt nie będzie urażony. Pierwsze pytanie: czy w twojej instytucji lub organizacji prowadzi się kominki lekarskie? Czym są kominki?... Zaraz wyjaśnię. Pomyślmy, z czym nam się kojarzy kominek poświęcony pulmonologii, hematologii, medycynie czy neurologii. U nas co tydzień odbywały się kominki neurologiczne oraz osobno kominki udarowe. Kto ma u siebie kominki? Większość ludzi, co najmniej połowa.
Przez lata organizowałem kominki neurologiczne. Dołączali do nas do nas ordynatorzy neurochirurgii i neurologii oraz kierownicy tych specjalizacji. Jak o tym teraz myślę, nigdy nie spotykaliśmy się z kolegami z neuroradiologii. Ułożyliśmy bardzo złożony harmonogram. Nie da się go tutaj rozczytać. To celowe. Harmonogram obejmował neurologię, neurochirurgię, neuroradiologię, neuropatologię oraz wystąpienia rezydentów i zaproszonych gości. Chcieliśmy wszystkim pokazać, na czym polegają kominki. Pewnie wasze wyglądają podobnie.
Organizowałem te spotkania. Przytłaczała mnie ilość pracy i poziom odpowiedzialności. Informowanie o spotkaniach, załatwianie sali, nadzorowanie całości. Moderowanie cotygodniowych sesji i szukanie zastępstw. Niektórzy dobrze wiedzą, o czym mówię. Frustrowało mnie umawianie prelegentów i zachęcanie ludzi do udziału w spotkaniach. Byłem zawiedziony, gdy mimo wielu starań frekwencja była marna. Mojemu następcy, ordynatorowi neurologii, powiedziałem, że powinniśmy z kominków zrezygnować. To wynikało z frustracji. Ale dostałem zdecydowaną odpowiedź: "Nie, nie ma mowy. Kominki muszą zostać".
Gdzie organizowano pierwsze kominki lekarskie? Przy łóżkach pacjentów Williama Oslera. Na górze po lewej. Nie wszyscy wiedzą, że William Osler wywodzi się z Dundas, czyli z Hamilton, czyli z uczelni McMaster. Ukończył roczny staż w Hamilton General Hospital, szpitalu uniwersyteckim McMaster, po czym przeniósł się na Johns Hopkins University, gdzie dzielił się doświadczeniami w nauczaniu przy łóżku pacjenta zdobytymi w Europie i różnych ośrodkach medycznych. Dotąd lekarze uczyli się z książek, po czym ruszali do pacjentów. Osler postawił przy pacjentach studentów. Podejście ewoluowało. Teraz wracamy do modelu EPA i oceniania przy łóżku pacjenta. Pewnie ma to sens. Naszym celem, tak jak Oslera, jest poprawa wyników klinicznych i stanu pacjentów. To sedno naszej pracy.
Czyli skala mikro i łóżko pacjenta. Po lewej na dole szpital w Hamilton za czasów Oslera. A tutaj obecnie odbywają się kominki neurologiczne. Siedziba Population Health Research Institute. Poza szpitalem, z audytorium. A to coroczny kurs doskonalący McMaster z chorób wewnętrznych w Hamilton. Piętnasta edycja. Było 500 uczestników. Pokaźny kominek.
Zaczynaliśmy od łóżka pacjenta, ale spotkania się rozrastały. Potem był amfiteatr. Tak jak na samym początku: pacjent w amfiteatrze. Z czasem spotkania zaczęły ewoluować w stronę wykładów. Tak wygląda rys historyczny.
Czym są dziś kominki lekarskie? Z dużych ankiet prowadzonych w wielu ośrodkach akademickich w Ameryce Północnej wynika, że w zasadzie wszystkie organizują takie spotkania. Najczęściej mają formę cotygodniowych godzinnych wykładów. Są organizowane przez kierownika katedry lub kliniki, kierownika specjalizacji albo starszego rezydenta. Połowa odbywa się rano, druga połowa po południu.
Jaki jest główny cel kominka? Poproszę o podnoszenie rąk. Mamy kolejno: omówienie najnowszych doniesień klinicznych i badań z danego obszaru, kształcenie studentów, rezydentów i kadry, prezentacja osiągnięć zespołu, wydziału i nowych członków, zdobywanie punktów edukacyjnych - które są wymogiem wielu ośrodków - oraz stworzenie przestrzeni do budowania koleżeńskich relacji.
Omówienie doniesień klinicznych. Kto się zgadza? Przedstawienie najnowszych badań z danego obszaru. Jeszcze raz doniesienia. Kształcenie studentów i rezydentów. Dużo więcej rąk. Prezentacja osiągnięć zespołu, wydziału i potencjalnych członków. Jedna ręka. Zbieranie punktów edukacyjnych. Żadnych rąk w górze. Myślę, że punkty zbieramy na wiele innych sposobów. Budowanie koleżeńskich relacji. Całkiem dużo rąk. Spotykam na kominkach kolegów.
Uogólniając, w wielu ankietach, takich jak ta, pierwsza odpowiedź zawsze dotyczy doniesień klinicznych. Potem jest omówienie badań. Trzecia to punkty edukacyjne. Czwarta, najpowszechniejsza odpowiedź, to kształcenie rezydentów, studentów i kadry. Dodatkowa kwestia to modelowanie kształcenia ustawicznego. Przy okazji wystąpień na kominkach pokazujemy, w jaki sposób sami się rozwijamy, a inni się tego od nas uczą. Możemy pochwalić się składem i doświadczeniem naszego zespołu. Względy koleżeńskie i towarzyskie zawsze są wysoko na liście.
Czy uczestniczysz w kominkach? Prawie zawsze, jeśli są organizowane. Dwie osoby. Trzy. Czasami. Mniej więcej tyle samo rąk. Rzadko. Zależy od tematu. Zależy od prelegenta. Brak rąk. Czyli uczestniczymy zawsze albo czasami.
Z dużych ankiet przeprowadzonych w stu ośrodkach medycznych wynika, że nieobecność na ponad połowie spotkań wśród pracowników pełnoetatowych dotyczy mniej więcej 45%. Czyli połowa zespołu opuszcza połowę spotkań. Wśród pracowników z niepełnym etatem kadra nieakademicka opuszcza więcej spotkań. Studenci i stażyści przychodzą często. Czyli nasi uczniowie często uczestniczą w kominkach. To samo widziałem na kominkach neurologicznych, które są moim „konikiem”. Pracownicy niepełnoetatowi mieli więcej nieobecności. Kadra mojego wydziału. Zawsze mocno się frustrowałem, kiedy kadra, która miała dawać przykład, uczestniczyła w spotkaniach rzadziej niż rezydenci i studenci. W kółko powtarzaliśmy, że uczestnictwo jest ważne. Zaczęliśmy nawet sprawdzać obecność i dawać zaliczenia za frekwencję na poziomie minimum 80%. I można by tak dalej.
Trzeba więc spytać, czy takie kominki - organizowane powszechnie, ściągające ledwie połowę kadry, a więcej rezydentów i studentów - mają wartość edukacyjną? Ja stwierdziłem, że czas z tym skończyć. Ciągle narastała we mnie frustracja. Najważniejszym celem kominków jest poprawa wyników klinicystów i stanu pacjentów.
Nie ulega wątpliwości, że ustawiczna edukacja medyczna jest skuteczna, i dlatego zresztą spotykamy się na forum edukacyjnym. To przełomowe publikacje z 1992 roku. David Davis i Brian Haynes z McMaster przeprowadzili pierwszą ocenę badań dotyczących CME w 1992 roku. I nie ma wątpliwości, że CME naprawdę działa. Wielkość efektu CME na wiedzę lekarzy jest umiarkowana, nie wysoka. Czyli faktycznie się uczymy. Badania pokazują, że wielkość efektu CME na wyniki lekarzy oraz wyniki pacjentów jest niewielka. Mowa ogólnie o CME.
A co zdaje się działać? Cofając się pamięcią, zawsze myślałem o tym, jak zrobić z kominków lepsze wydarzenia edukacyjne. Sprawdza się interaktywność. Sprawdza się używanie różnorodnych metod i form ekspozycji oraz skoncentrowanie na wynikach ważnych dla lekarzy. Takie spotkanie powinno być dla uczestników ważne. Lepiej sprawdzają się też mniejsze grupy. Te elementy przekładają się na lepsze wyniki.
Jedno z podejść do planowania kominków - tu znowu sięgamy do piśmiennictwa - to analiza potrzeb: czemu organizujemy te spotkania? Ordynatorzy i kierownicy specjalizacji razem opracowują taką analizę, która odpowiada ich potrzebom. Spotkania powinny uwzględniać wieloaspektową interwencję, jak czas na pytania i odpowiedzi, obecność pacjentów, badania lub tym podobne rzeczy. Sekwencja zdarzeń w trakcie kominka nie może być losowa. Musi być logiczna. Tak możemy zwiększyć wartość edukacyjną. Więcej interakcji i zaangażowanie w zmiany.
Tylko połowa programów specjalizacji zakłada ocenę potrzeb. Cele nauczania są oceniane częściej, ale dotyczą prelegentów. To się często powtarza. Obiektywna całościowa ocena samego programu i jego wyników to rzadkość. Czyli rzadko ocenia się to, na co poświęcamy czas. To samo można powiedzieć o kominkach neurologicznych. Mamy tutaj 98 ośrodków neurologii w Stanach. Mają ocenę potrzeb, ale ogólne cele końcowe oraz wyniki mające wpływ na lekarzy i pacjentów rzadko są analizowane w ten sposób.
A te spotkania... Zapomniałbym: są bardzo drogie. Jaki to rząd kosztów? Wydział Nauk Medycznych na McMaster ma ponad 300 członków. Mamy około 40 kominków, nie licząc kominków specjalistycznych. Jeśli każdorazowo lekarz i wydział ponoszą stratę ekonomiczną w wysokości 100 dolarów za godzinę uczestnictwa w spotkaniu, kominki kosztują nas milion dwieście tysięcy dolarów. Nie chodzi o pieniądze, ale trzeba to brać pod uwagę.
Jeśli nie uczestniczycie w kominkach zbyt często - dlaczego? Sesje są dla mnie nieistotne. Ręce do góry. Sesje są na niskim poziomie lub nudne. Jedna... kilka rąk. Są źle zorganizowane. To była moja działka. Kilka rąk. Nie pasuje mi godzina lub miejsce. Sporo rąk. Opowiem, co się tutaj zmieniło. Sesje kolidują z pracą kliniczną. Sporo rąk. I znowu wracamy do kosztów. Spotkania muszą mi się opłacać, niekoniecznie finansowo. Byłem zaskoczony, że publiczność często uczestniczyła w kominkach neurologicznych. Teraz to rzadkość. Wcześniej byli z nami pacjenci, na przykład na kominkach w amfiteatrze. Mogliśmy demonstrować na nich badania i prosić uczestników o przeprowadzenie badania samodzielnie. Rezydenci omawiali przypadki, które potem komentowała kadra, tak jak na dzisiejszej porannej sesji, która była bardzo interaktywna i angażująca. Teraz jest inaczej.
Na dzisiejszym wykładzie o opiece wirtualnej była mowa o tym, że pacjenci nie chcą być leczeni przez studentów czy rezydentów. Charles Warlow ze Szkocji, główny autor tego artykułu, przepytał lekarzy i pacjentów i stwierdził, że pacjenci lubią uczestniczyć w kominkach. Pacjenci deklarują, że są dla nich przydatne. Nie czują się skrępowani. Lekarze odpowiadali podobnie. Czyli na porządnie zorganizowanych kominkach powinni być pacjenci. Przed salą są przekąski. Dobitnie wykazano, że ludzie przyjdą tam, gdzie dostaną jeść. Wystarczy nawet poranna kawa. Przyjdą punktualnie, bo chcą zdążyć na kawę i pizzę. To się przekłada na ogólną poprawę jakości. Widzimy to też dzisiaj. Śmieszny niuans.
Kolejna zmiana to jedno z niewielu korzystnych następstw pandemii. Pytałem o powrót do spotkań twarzą w twarz i napotkałem opór. Ludzie lubią wirtualne kominki. Dzisiejsza transmisja online jest tego przykładem. Można się połączyć z dowolnego miejsca, bez myślenia o dojazdach czy parkowaniu. Ale jak widać na tych slajdach, wymaga to sporej pracy. Dochodzą kwestie technologiczne, moderacji, jakości dźwięku i obrazu i tak dalej. Można zadawać pytania i korzystać z innych narzędzi online. To dobry sposób na udoskonalenie kominków.
To slajd z czasopisma Medical Teacher z 2022 roku. Na kominki składa się wiele składowych, o które dba organizator. Na szczęście kiedy organizowałem spotkania, nie miałem o tym pojęcia. To przytłaczające. Mamy czas, miejsca parkingowe, jedzenie, interakcje i tak dalej. To bardzo ważne.
Jest jeszcze jedna istotna kwestia w kontekście kominków. Przed wykładem profesor Jaeschke zapowiedział, że wystąpi profesor Oczkowski. A jego szef w Hamilton powiedziałby: „Teraz posłuchamy prezentacji Madeleine”. Lekarze płci męskiej przeważnie posługują się tytułami przy przedstawianiu kolegów i koleżanek po fachu. Mają jednak tendencję do przedstawiania kobiet z tytułem profesora po imieniu. Chłopaki muszą podkreślać, że są profesjonalistami. Można tego użyć przy odgrywaniu ról w trakcie spotkania.
Lubię prowadzić prezentacje na kominkach. Już kończę. Lubię prowadzić prezentacje i jest to dla mnie pozytywne doświadczenie edukacyjne. Zdecydowanie się zgadzam. Nikt się z tym nie identyfikuje. Raczej lubię prowadzić prezentacje. Kilka rąk? To dla mnie neutralne doświadczenie. Więcej rąk. Raczej się nie zgadzam. Nie ma się czego wstydzić. Zdecydowanie się nie zgadzam.
Kolejna wartościowa publikacja. To była moja mantra. Na kominkach to prelegent uczy się najwięcej. Przygotowania, organizacja, przegląd piśmiennictwa, dodawanie elementów interaktywnych, kondensowanie treści. Najwięcej uczyłem się ja sam. Niestety nie zagłębiałem się w to, kiedy planowałem własne spotkania. Wypadłyby o wiele lepiej. To przykłady tego, co można zrobić. Doskonała publikacja dla potencjalnych prelegentów z opisem krok po kroku.
Czy kominki lekarskie wygasły? Nie, ale mogą wymagać reanimacji, jeśli spojrzymy na nie przez pryzmat piśmiennictwa. To ważne dla organizatorów. Czy ktoś tutaj organizuje kominki? Parę osób. Organizatorzy powinni myśleć o ocenie potrzeb, interaktywności, poziomie prelegentów i zapewnieniu wysokiej wartości edukacyjnej. Na koniec trzeba też ocenić prelegentów, uczestników i, w miarę możliwości, wyniki ogólne. Prelegenci muszą wchodzić w interakcje, angażować słuchaczy i dbać o jak najwyższą wartość edukacyjną, bo spotkania są sporym wydatkiem. Prosimy słuchaczy o poświęcenie cennej godziny ich czasu kosztem czegoś innego. Chcemy, żeby wybrali nasze spotkanie. Bardzo dziękuję.